سرزمینهایی که طعم دیکتاتوری را چشیده اند تا ابد داغدار زیباترین و بهترین فرزندانشان خواهند بود که قربانیان همیشگی دیکتاتورهایند . از شیلی دوران پینوشه تا آرژانتین نظامیان ، از میدان تیان من چین تا خاوران و میدان آزادی راه کوتاهیست اما نه آنقدر که در ورق زدن برگهای کتاب تاریخی که در گوشه ای ازصفحات پرشمارش چند خطی از آن شاید با نامهایی یا تصویرهای نوشته شده باشد بتوانی بفهمی از آنچه در روزی ، ماهی ، سالی که با چند عدد مشخص شده اند گذشته است برمردمانی که تا دردشان را نچشیده باشی سرگذشتشان را تنها بقدرداستانی می خوانی . اما آنچه نمی گذارد بر این روایات غبار گرفته در گذرعمر شاید چند نسل ، زنگار فراموشی بنشیند داستان مادرانیست که نه در کنار گهواره ها ، که پیشاپیش فرزندانشان سرود زیستن می خوانند تا بیاد بماند آنچه بر گذشتگانشان رفته است .
اگر روسری سفیدهای میدان مایو در آرزانتین از فرزندانشان زاده شدند مادران سرزمین ما خود راهبر تاریخی بوده اند که به قامت عمر چند هزار ساله اش آزادی و برابری را طلبیده است . بقدر همین عمر کوتاه و جوان تاریخ به یادگار مانده مان جنگلهای سیاهکل تا ژاله تهران ، بهشت خاوران تا پارک لاله تهران فریاد و مبارزه زنانی را در سینه به یادگار دارند که ورای حقیقت طلبی و داغداری سرنوشت فرزندانشان حق به یغما رفته آزادیشان و آزادیمان را خواسته اند .
حدیث ایران اما داستان تلخ دیگریست . داستانی که شاید در فردای روشن فرزندان مادرانمان به یادگار بماند برای ستایش روح زنانه مادرانمان . برای آرمان جویی از انسان خواهی زنان سرزمینمان
